Zo’n Revue, wat betekent dat voor een deelnemer? De verhalen gaan dat sommigen verslaafd zijn aan het “Revue-gevoel” en reikhalzend uitkijken naar steeds de volgende editie. We nemen de proef op de som en vragen het oud-deelnemers. Via Teams spreken we de dansmeisjes. Dat leidt meteen tot grote hilariteit bij de zes die nogal variëren in leeftijd. Dansmeisjes of mamadansers, we laten het in het midden. Het belooft een gezellig interview te worden, ondanks dat het online gebeurt.
Voor we zover zijn dat bij iedereen de verbinding goed werkt, plopt de ene na de andere herinnering op. Wanneer Marlieke Silvertand de melodie van een lied uit de Revue van 2011 neuriet, gaan er spontaan armen gracieus de lucht in. “Dat gaat soepel met die schouder!” roept Lieneke Holtermans tegen Judith Tönnissen. Tessa Heijligers heeft net een sessie ‘Zwanger fit online’ achter de rug en heeft geen warming up nodig. Ondertussen zijn ook Sylvia Linders en Dianne Peters online en kunnen we van start.
Het begon dus in 2011, twee Revues geleden met de dans voor het Heiligenlied. “Die hebben we echt samen gemaakt” vertelt Marlieke trots. Oorspronkelijk werd zij gevraagd als dansjuf voor de kinderen maar deed met hetzelfde gemak de choreografie voor de volwassenen. Judith: “We konden onze eigen invulling aan die dans geven en groeiden naar de momenten dat het synchroon ging. Dat was een mooi proces.” En blijkbaar de aanzet tot het ontstaan van de dansgroep na afloop van de Revue.
“Alles op basis van vrijblijvendheid”, aldus Marlieke. Een plek voor de wekelijkse repetitie was zo geregeld en hoewel het alleen om de gezelligheid ging, volgden er automatisch ook optredens. Met als hoogtepunt een uitverkochte zaal in het Weijertheater in Boxmeer. Ieder sprankelt bij het ophalen van de vrolijke herinneringen en Sylvia, die er vlak voor de coronacrisis bij kwam, smult van de verhalen. “Jammer dat ik er toen nog niet bij was maar ik heb enorm zin om echt van start te kunnen gaan.”
Maar wat is dan het Revuegevoel? Lieneke, Tessa, Judith, Sylvia en Dianne hoeven daar niet lang over na te denken en roepen door elkaar wat het voor hen betekent. “Zonder Revue waren wij niet bij elkaar gekomen.” “Leuk en gezellig!” “Je kunt veel meer dan je denkt.” “Er is zo weinig nodig om op een podium te kunnen stralen.” “Je bent bezig vanuit je gevoel.” “De saamhorigheid!” Waarop Marlieke aanvult dat bij de Revue steeds nieuwe jonge mensen erbij komen maar dat deze toffe vrouwen niet voor hen onder doen. “Het zijn fanatieke thuis-oefeners die tussen de repetities door zorgen dat ze de choreografie onder de knie hebben.” “Dankzij jouw filmpjes die je stuurt!” beaamt Lieneke. Dat zorgt voor meer bijval en nog meer herinneringen die aangehaald worden.
Wanneer ze refereren aan de keer dat ze in elfenkleding van een gezamenlijke voorstelling op kraamvisite gingen bij Marlieke, gaan ze helemaal los. En het is duidelijk: dit, dit is het Revuegevoel!